Sermo XXXVI.]
Sequitur sermo cum legenda
de beato Silvestro papa simul cum gaudiosae nativitatis Domini Iesu
octava prosequenti, sub qua eius festum celebratur.
Anima mea, benedic Dominum,
quoniam liberavit Hierosolymam civitatem suam a cunctis tribulationibus
suis Dominus Deus noster. Thob. XIII.
1 (A)
Quia nempe secundum doctores per Hierosolymam civitatem terrenam saepe in Scriptura significatur mystice Sancta Ecclesia, quae quidem multis antea tribulationibus persecutionum fuerat vexata. Sed tempore Silvestri papae Deo faciente mirabiliter pacificata et exsaltata per imperatorem Constantinum, ideo tam ipse sanctus papa Silvester, quam omnis alius Christianus Ecclesiae Sanctae filius debet Deum per hoc laudare et bene potest dicere verba praedicta: Anima mea benedic etc. Denique ad idem aliud thema poni potest de sancto Silvestro papa, quod inter alios sanctos pontifices etiam de ipso canitur, scilicet: Elegit eum Dominus habere laudem in nomine ipsius et offerre incensum dignum in odorem suavitatis. Ecci. XLV.2 Lyra: id est elegit ad officium laudandi Deum et offerendi incensum fidei et devotionis. Ex quo autem Deus benedictus nos Christianos ad id elegit, ut Deo laudes et gratias offeramus praesertim pro beneficio divinae incarnationis et nativitatis Christi, de qua per hanc octavam recolitur. Idcirco in hoc sermone tria mysteria declarabimus ad honorem sancti Silvestri, sicut et de his in exemplum proponitur nobis:
- Primo de Dei collaudatione pro Christi nativitate
- Secundo de Ecclesiae liberatione facta tempore Silvestri papae
- Tertio de sancti Silvestri sublimatione et eius sanctitate. (B)
Circa primum mysterium sit pro conclusione, quod Christianus quamvis semper debeat Deum benedicere, tamen specialissime tenetur in hoc tempore pro beneficio incarnationis dominicae. Quod claret primo ex auctoritate psalmi dicentis in Spiritu Sancto: Benedicam Dominum in omni tempore,3 scilicet pro beneficiis exhibitis. Et notanter dicit, in omni tempore, scilicet prosperitatis et adversitatis secundum Lyram contra multos, qui benedicunt Deum in tempore prosperitatis, et maledicunt tempore adversitatis, sicut uxor Iob dicebat in adversitate: Benedic Deo et morere,4 id est maledic, Iob II. Unde ibi committitur figura. Item Heb. XIII. apostolus hortans ad idem dicit: Non habemus hic manentem civitatem, sed futuram inquirimus. Sequitur: Per ipsum ergo Christum offeramus hostiam laudis semper Deo.5 Unde patet, quod homo pro beneficio incarnationis potius obligatur, testatur Bernardus libro De diligendo Deum dicens: Si totum debeo pro me facto, quid addam pro me refecto tali modo? In primo opere me mihi dedit Deus, in secundo se. Quid ergo retribuam sibi pro se? Nam et si milies rependerem, quod non possum, quid sum ego ad Deum? Haec ille. Secundo hoc idem claret ratione, quia ut ait Gregorius, quanto crescunt dona, tanto rationes crescunt donorum. Sed hoc est super omnia summum donum, quo Deus dedit seipsum nobis in incarnatione. Ideo Augustinus XIII. De trinitate ait, quod in rebus per tempus ortis illa summa est gratia, qua homo in unitate personae coniunctus est Deo. Ideo dicit: Quid mirabilius, quam pro nummo perdere Deum, tamquam pro luto? Idem de verbis Domini sermone XXVIII.: Deus, inquit, nil melius tibi, quam se dat. O avare, quid aliud quaeris, quid tibi sufficit, cui Deus non sufficit? Haec ille. Sic loquar, et tibi, o luxuriose, ubi est, quaeso, maior delectatio, quam in summe dulcissimo Deo? Cur ergo pro momentaneo despicis illud summum et aeternum delectamentum? Adverte, quod Gregorio dicente momentaneum est hoc, quod te delectat, sed aeternum, quod cruciat. Sic et tibi, superbe etc. Tertio claret conclusio exemplis. Primo angelorum, qui in nativitate Christi speciale cecinerunt canticum dicentes: Gloria in altissimis etc. Secundo hominum, pastorum, qui videntes Iesum natum in praesepioque positum laudaverunt glorificantes Deum in omnibus, qui audierant et viderant. Item Simeon accipiens Iesum in ulnas benedixit Deum,6 Luc. II. Tertio praecipue patet in exemplo Beatae Virginis Mariae, quae postquam Christum concepit, cecinit canticum dicens: Magnificat anima mea Dominum. Et exsultavit spiritus meus in Deo salutari, id est Christo.7 Et creditur hoc idem fecisse in Christi nativitate. Ecce ergo homo, clara habes exempla benedicendi Deum pro Christi benignissima nativitate, quod et beatus Silvester fecisse non dubitatur, nam et hanc gratiam meruit, ut sub octava nativitatis migravit in caelum. (C)
Sed pro contemplatione quaeri potest, quali, scilicet devotione debeat unusqisque pro hoc sacro tempore Christum Iesum benedicere. Ad quod respondetur, quod ut super Ps. XXV. dicit Glossa: Qui benedicit Domino linguis tantummodo et non factis simul et corde, non vere benedicit. Debemus ergo Christum benedicere non solum labiis, sed et corde et opere. Et quia ut scribitur Eccs. III.: Omnia tempus habent, tempus nascendi et tempus moriendi, tempus flendi et tempus ridendi vel gaudendi.8 Christus autem Dominus hoc tempus elegit pro sua gaudiosa nativitate ex matre virgine, idcirco congruum est, ut devoti Christiani pro hoc tempore contemplentur, quali devotione Beata Virgo Maria gaudebat et benedicebat Deum pro nato Christo, Dei filio, et se totam eius servitio offerebat et pro victima commendabat. Et hanc Mariae Virginis devotione hoc tempore Christiani specialiter sequantur. Primo nempe Beata Virgo obtulit et commendavit hoc tempore Christo totam animam suam firma fide ipsum verum Deum credendo et adorando. Unde canit Ecclesia, quod:
quem virgo peperit,
et post partum virgo permansit,
ipsum, quem genuit, adoravit.
Et creditur, ut Ludolphus ait, quod quotienscumque virgo filium tangere manibus habuit, aut levando, aut balneando, aut in ulnas accipiendo, semper prius genuflexo adoravit, quod et Ecclesia repraesentat in missa circa Eucharistiam, qua quotiens sacerdos habet manu tractare, semper prius debet inclinatus adorare secundum ordinarium Romanae Ecclesiae. Debet ergo Christianus devotus in hoc imitari virginem, ut Christum Deum firma fide credat et adoret, quotiens videt in sacramento, semper genuflectat, et cum habeat communicare, summa diligentia se praeparet, unde Io. VI.: Haec est voluntas Patris, qui misit me, ut omnis, qui videt filium, credat in eum, et ego resuscitabo eum etc.9 Et sic offerimus Christo animam.
Secundo Virgo Maria obtulit totum cor suum plene Christum diligendo super omnia amabilia. Sic debet et Christianus iuxta illud praeceptum Mat. XXII.: Diliges Dominum, Deum tuum, ex toto corde etc.10 Sic enim vere benedicimus Deum, si vere diligimus eum et omnem offensam cavemus, alioquin de nobis improperatur illud Isa. XXIX.: Populus hic labiis me honorat, cor autem eorum longe est a me.11 Offeramus ergo Deo cor! Tertio obtulit totum sanguinem Christum carne induendo, quam scilicet ex sanguine concepit et peperit, et totum pro Christo fundere desideravit sanguinem et quodammodo fudit, dum gladius doloris paene exstinxit in ea sanguis vitalem calorem animam pertransiens. O ergo homo, offer Christo sanguinem tuum spiritualiter ipsum concipiendo et pariendo et pro eo fundere desiderando! Si quaeras, quomodo haec possis, respondetur, quod sicut Virgo Maria castissimo sanguine Christum concepit, sic tu per castum et sanctum propositum Christum concipis secundum gratiam, quia dicit Augustinus, quod castis et sanctis mentibus illabitur Deus. Et dum hoc opere comples, Christum paris, unde Mat. XII. dicit Christus: Qui fecerit voluntatem patris mei, qui in caelis est, ipse meus frater soror et mater est.12 O ergo homo, castifica sanguinem tuum, ut scilicet Christum concipias! Heu quam multi sunt, qui potius volunt diabolum concipere et parere! Bernardus: Per malam voluntatem, scilicet peccati, sumus ipsius diaboli, per voluntatem bonam desinimus esse diaboli et incipimus esse Dei. O Deus meus, quot sunt homines, qui et si Christum quandoque concipiant, nec tamen pariunt, quia bonum, quod volunt, opere non implent, alii suffocantes, alii pluribus annis portantes voluntatem prorogando implere, cum tamen Beata Virgo Christum conceptum non portavit, nisi usque ad decimum mensem, et tunc peperit. Ne tardes ergo, o homo, parere! Quarto Maria obtulit Christo totum corpus suum illius servituti mancipiando, ut diceret se ancillam Christi. Primo quidem obtulit caput semper de Christo cogitando, Dei filio. Fac et tu sic, o homo, quantum potes! Secundo auditum verba eius et praecepta auscultando. Tertio oculos ex pietate compassionis collacrimando. Quarto nares foetorum cadaverum in monte Calvariae pro Christo sustinendo. Et tu homo, infirmorum foetores pro Christo tolera! Quinto labia osculando. Et tu in corde per amoris dulcedinem osculare Christum natum et vulnera eius! Sexto linguam orando et laudando et gratias agendo. Septimo dentes cibum parvulo Iesu masticando. Et tu pro Christo ciba pauperes! Octavo collum humerosque et bracchia Christum puerum in collo pendentem baiulando. Et tu pro Christo infirmos porta et dulce iugum praeceptorum Christi fer! Nono manus in omnibus ministeriis exhibendo. Et tu fac quaeque bona opera! Decimo pectus astringendo dulci amplexu. Amplectere et tu homo, verba Dei et ea in corde tuo scribe tota devotione!
Quinto Maria obtulit Christo se totam debito officio materno eidem subministrando, scilicet concipiendo, pariendo, lactando, balneando, involvendo, educando et huiusmodi, ut *sermone XVII.* * PH 017. I* Sexto omne tempus ad honorem Christi expendendo, quia semper aut oravit, aut legit aut alia bona egit. Septimo totam vitam et mortem Christo consecrando. Nam et sub cruce commortua fuit in anima per compassionis gladium. O ergo homo, exemplo Mariae benedic Christum lingua et opere et toto corpore! Sic utique fecit sanctus Silvester papa, et immo nunc regnat cum Christo et Maria. (D)
Circa secundum principale de pace Ecclesiae facta tempore Silvestri papae quaeritur: Cur Christus voluit suam sanctam Ecclesiam maximis persecutionibus tribulari a principio sui ortus? Respondetur secundum doctores, quod una huius ratio est conformationis Christi. Nam ut Bernardus dicit, Christus non est prosperatus in hoc modo, scilicet a die nativitatis suae usque ad horam passionis se ipsum pro nobis impendit, dum in paupertate natus est, in humilitate conversatus, persecutione a cunalibus fatigatus, passione consummatus est. Haec ille tractando(?) de scala Iacob. Sed ut habetur I. Pet. II., Christus haec passus est pro nobis vobis relinquens exemplum, ut sequamini, inquit, vestigia eius.13 Secunda ratio maioris praemii et dilectionis Dei. Unde Gregorius Moralium libro XIII. dicit: Ecclesia multis in hac vita adversitatibus laborat, sed reproborum vita sine flagello dimittitur, quia ad nulla praemia servatur. Haec ille. Hinc etiam Apostolus II. Thim. III.: Omnes, qui pie volunt vivere in Christo, persecutionem patientur.14 Gregorius in Registro: Fidenter dico, quia munus est persecutionem pati. Nam et semina messium gelu cooperta fertilius germinatur, et ignis flatu premitur, ut crescat. Haec ille. In hoc itaque charitas et dilectio Dei constat, quia ut scribitur Heb. XII.: flagellat Deus omnem filium, quem recipit.15 Tertia ratio confirmationis fidei, ut scilicet per sanguinem apostolorum et martyrum confirmaretur fides Christiana. Unde ut ait Richardus De Trinitate libro I. c. II.: A summae sanctitatis viris sunt nobis tradita fidei rudimenta, qui scilicet usque ad passionem mortis testati sunt ea, et ideo summe sunt credibilia, utpote sanguine martyrum et miraculis divinis confirmata. Quarta ratio commendationis divini miraculi. Non enim potuisset in tot adversitatibus stetisse et stare usque in finem saeculi, cum maximi imperatores totius mundi, ut erant Romani, multotiens totis conatibus voluerint Ecclesiam et eius fidem exterminare, nisi divino miraculo fuisset conservata, ut ostendatur, quod non fuit ab hominibus, sed a Deo, cuius ordinationi nullum consilium, nulla sapientia potest resistere. Unde Act. V. Iudaeis volentibus Ecclesiam persequi, Gamaliel doctor legis ait: Si est ex hominibus consilium hoc aut opus, dissolvetur. Si autem ex Deo est, non poteritis dissolvere etc.16 Immo pro maiori miraculo divino quanto magis persecutione premebatur Ecclesia primitiva, tanto magis crescebat. Cum enim occidebatur unus martyr, per eius miracula et passionem convertebatur ad finem quinque mille aut tria milia hominum. Hinc Cassio. super ps. CXVIII.: Ecclesia, inquit, crescit persecutionibus inproborum suaque contritione grandescit, et immo non potest consummi, quam detrimentis constat augeri. Item Chrysostomus In homilia Penthecostes: Facilius, inquit, caelum exterminari potest et terra perire, quam aliquid mali pati Ecclesia, quo scilicet consumatur, sed durabit usque ad finem mundi. Non ergo debet timere, quia est navicula Petri, quamlicet fluctuationes et tempestates sustineat, numquam tamen potest pati naufragium, quia infallibilis veritas dixit Luc. XXII. Petro: Ecce impetivit te sathanas, ut cribraret sicut triticum, ego autem rogavi pro te, ut non deficiat fides tua.17 Et iterum. Portae Inferi non praevalebunt adversus eam, scilicet Ecclesiam.18 Hoc claruit tempore Silvestri papae, famosissimo enim miraculo tunc facto in Constantino imperatore Ecclesia est pacificata et maximis donis sublimata ad laudem Christi Deo bono faciente, ut qui prius maxime ipsam persequabatur, ipse eam nutriret et exaltaret, ut patebit ex historia III. articulo. O vere ergo omnipotens Christus, Deus noster faciens prodigia in universa terra et subdens inimicorum colla! (E)
Circa tertium de magnis gratiis sancti Silvestri accipe pro conclusione, quod beatus Silvester papa pro suae sanctitatis excellentia meruit in sancta Ecclesia a Christo sublimari maxima gratia. Et ostenditur ex eius legenda, quam compilavit Eusebius et confirmavit Gelasius papa. Primo namque sublimatus fuit dono prophetiae, quia legitur de eo, quod cum pro Deo exerceret hospitalitatem diligenter, suscepit in hospitium quendam Timotheum christianissimum, qui Romae per annum praedicans constantissime fidem Christi martyrio coronari meruit. Quem putabat praefectus Tarquinius multis abundasse divitiis, quas ab ipso Silvestri expectabat minis mortis. Cum autem vere cognovisset Thimotheum non habuisse huiusmodi divitias, praecepit Silvestro, ut idol(?) immolaret, alioquin die crastina diversa reciperet tormenta. Cui Silvester ait: "Stulte, hac nocte morieris et sempiterna tormenta recipies, et velis, nolis, verum Deum esse, quem colimus, recognosces." Silvester igitur carceri traditur et Tarquinius ad prandium invitatur, qui dum comederet, os piscis in eius gutture sic versatur, ut nec glutire, nec eiicere posset. Sicquam media nocte moritur et tumulatur, et Silvester a carcere liberatur. Et sic patet. Secundo habuit donum virtutum et dignae praelaturae. Erat enim aspectu angelicus, sermone nitidus, integer corpore, id est virgo, sanctus opere, consilio magnus, fide catholicus, spe patientissimus, charitate diffusus. Unde non solum a Christianis, sed etiam a paganis miro diligebatur affectu. Mortuo igitur Melchiade papa, Silvester ab omni plebe plurimum renitens est electus, qui omnium orphanorum, viduarum et pauperum nomina scripta habebat et omnibus necessaria providebat. Et sic patet eius sanctimonia. (F)
Tertio sublimatus est dono pacis ecclesiasticae. Eo quidem tempore persequente imperatore Constantino Christianos Silvester de urbe exivit et in quodam monte cum clericis mansit. Ipse autem Constantinus imperator pro tirannica persecutione cecidit in incurabilem lepram. Cui cum nec magorum, nec medicorum agmina possent subvenire, ad consilium pontificum idolorum adducta sunt plus quam tria milia puerorum, ut eos occidi faceret et in eorum recenti et calido sanguine imperator balnearetur et sic sanaretur. Egrediente ergo imperatore ad locum balnei, ecce, matres illorum puerorum occurrerunt miserabiliter ululantes. Tunc lacrimatus imperator dixit: "Audite me, commilitones et omnes populi! Romanum imperium de fonte pietatis nascitur dans a principio legem, ut capitali sententia puniretur, quicumque in bello aliquem occidisset infantem. Quanta ergo erit crudelitas, ut haec nostris faciamus filiis, quod fieri prohibuimus alienis? Quid iuvat barbaros superasse, si vincamur a crudelitate? Nam vicisse extraneas nationes virtus est bellantium. Vincere autem vitia virtus est morum. In illis proeliis fortiores exsistimus illis, in his vero fortiores sumus nobismetipsis. Vincat ergo nos pietas et sic bene omnium adversantium poterimus esse victores." Haec et plura talia dicens omnis populus acclamavit. Iussit igitur matribus reddi pueros et dona plurima et vehicula praeberi, et cum gaudio redirent, quae flendo venerant. Et reversus est imperator ad palatium suum. Sequenti ergo eadem nocte beati Petrus et Paulus apparuerunt eidem in somno dicentes: "Quoniam exhorruisti effusionem sanguinis innocentis, misit nos Dominus Iesus Christus dare tibi concilium recuperandae sanitatis. Silvestrum episcopum accersi, qui apud montem Siraptim latitat tuas persecutiones fugiens! Hic tibi piscinam ostendet, in qua tertio immersus ab omni lepra curaberis. Tu vero Christo hanc vicissitudinem reddas, ut idolorum templa diruas, Christi restaures ecclesias et eius deinceps cultor fias!" Evigilans Constantinus statim milites misit ad Silvestrum requirendum. Quos Silvester videns putavit se ad martyrium vocari, et Deo se recommendans ac socios adhortans intrepidus accessit. Qui cum ei praesentatus(?) fuisset, ille assurgens dixit: "Bene te venisse gratulamur!", et a Silvestro resalutatus narravit per omnia eidem ordinem visionis. Et quaesivit, qui essent isti duo dei, qui sibi apparuerant. Silvester respondit illos non esse deos, sed Christi Iesu apostolos. At Constantinus petiit eorum imagines, si haberet, afferri. Quas cum Silvester iussisset per cleros afferri, intuens imperator exclamavit dicens: "Isti sunt", ait, "et tales, qui mihi apparuerunt." Tunc Silvester sibi ieiunium indixit et carceres aperiri monuit de fide, quam instruxit et cathecizavit. Cumque constituto die in aquam baptismatis descendisset, mirabilis splendor et lux ibi emicuit per dimidiam fere horam, quae omnium et mentes exterruit et aspectus obtexit, sicque inde mundus exsurgens Constantinus Christum se vidisse confessus est. Prima ergo die baptismatis sui legem dedit hanc, quod Christus verus Deus deberet coli ab urbe Roma. Secunda die legem dedit, ut quicumque Christum blasphemaret, puniretur. Tertia die, ut qui Christiano faceret iniuriam, bonorum dimidio privaretur. Quarta die, ut Romanus pontifex in toto orbe caput et rex haberetur. Quinta, ut ad ecclesiam confugientes rei quicumque defensentur. Sexta, ut ecclesiam intra muros civitatis alicuius nullus, nisi de consensu episcopi aedificet. Septima die, ut ad aedificationem ecclesiarum decimae possessionum regalium tribuantur. Octava die ipse ad ecclesiam sancti Petri processit, diadema deposuit, in faciem procidit ad terram et lacrimas tantas fundens, ut insignia omnia vestis purpurae perfunderentur, se culpabilem et indignum introitu ecclesiae cum gemitu exclamavit. Quot ibi lacrimae ab omni populo fusae sunt, quis sufficit memorari? Tandem exuens clamidem et accipiens bidentem terram primus aperuit ad fundamenta basilicae construenda, et XII cophinos in suis scapulis ad honorem XII apostolorum exportavit terra plenos. Postmodum Constantinus imperialem sedem et palatium, scilicet Lateranum dimisit Romanae urbis episcopo, et ipse Constantinopoli sedem locavit, et sic patet. (G)
Quarto habuit donum magnae sapientiae, nam dum praedicta innotuissent Helenae, matri Constantini, quae tunc erat in Iudaeae terra, per litteras missas laudavit filium, quod idolis renuntiasset, sed dure increpat, quod Deo Iudaeorum relicto crucifixum hominem Deum colat. Tunc rescribit Augustus, ut adducat Romam sapientissimos Iudaeorum magistros, et ipse Christianorum doctores proferret, ut sic ex disputatione mutua appareat fides vera. Adduxit ergo Helena CLXI doctissimos Iudaeorum, inter quos XII praecellebant ceteros. Silvester quoque cum clericis convenerunt coram imperatore, statueruntque duos iudices gentiles sapientissimos, ad quos pertineret sententia dicendorum. Et incipiens primus Iudaeus disputare. Tantam sapientiam contulit Deus Silvestro, ut manifeste illum convinceret, sic et secundum, tertium, quartum, quintum usque ad singulos XII. De quaestionibus autem et obiectionibus eorum causa brevitatis hic dimitto, quia magnum tempus expeterent.
Quinto habuit donum miraculorum et efficaciae, nam cum essent superati Iudaei, duodecimusque deberet disputare, ait: "Miror vos sapientissimos verborum ambiguitatibus credere et Dei omnipotentiam humana ratione concludi existimare. Unde iam cessent verba et veniamus ad facta! Stultissimi enim sunt, qui crucifixum colunt, cum ego sciam nomen Dei omnipotentis, cuius virtutem nec saxa sufferunt, nec audire valet quaelibet creatura. Quod ut verum probetis, adducatur ad me thaurus ferocissimus, cuius dum in aures hoc nomen insonuerit, illico morietur." Adducitur ergo thaurus tam ferocissimus, ut vix a centum hominibus potuerit illuc trahi. At ubi Zambri Iudaeus in aure eius verbum protulit, continuo taurus mugiens oculosque eiiciens exspiravit. Omnes ergo Iudaei vehementer acclamant et Silvestro insultant. Tunc Silvester ait: "Non Dei nomen protulit se pessimi daemonis, nam occidere posse et vivificare non posse est etiam leonum et serpentium, de Deo autem scriptum est: Ego occidam et ego vivere faciam,19 Deut. XXXII. Si ergo vult, ut credam, quod nomen Dei fuerit et non daemonis, dicat iterum illud et vivificet, quod occidit, Deus enim meus, Iesus non solum viventes mortificat, sed etiam mortuos vivificat, ergo ipse verus Deus est." Cum ergo Zambri a iudicibus urgeretur ad suscitandum thaurum, dixit: "Suscitet eum Silvester in nomine Iesu Galilei, si potest!" Omnes ergo Iudaei se credituros promittunt, si hoc potuerit. Itaque Silvester oratione facta ad aurem tauri se applicans dixit clara voce: "O nomen maledictionis et mortis, egredere iussu Domini nostri, Iesu Christi, in cuius nomine tibi dico, taure, surge, et ad armentum mansuetus recede!" Statimque surrexit et cum mansuetudine abiit. Tunc regina, iudices et Iudaei ac ceteri omnes assistentes conversi sunt ad fidem Christi Iesu, et sic glorificatus est Dominus. (H)
Sexto habuit donum liberationis salvificae urbis Romanae, quia his gloriose gestis dum doceret Silvester de regno Dei, post aliquot dies idolorum pontifices ad imperatorem venerunt dicentes: "Sacratissime imperator, ille draco, qui est in fovea, postquam fidem recepistis Christi, plus quam trecentos homines quotidie interficit flatu suo." Consulente Constantino super hoc Silvestrum respondit: "Ego per Christi virtutem eum ex omni laesione cessare faciam." Promittunt pontifices se, si hoc fecerit, credituros. Orante autem Silvestro sanctus Petrus apparuit ei dicens: "Securus ad draconem descende et duo presbiteri tecum, et draconi appropinquens taliter dic: Dominus noster, Iesus Christus de virgine natus, crucifixus et sepultus, qui resurrexit et sedet ad dexteram Patris, hic venturus est iudicare vivos et mortuos, tu ergo sathana (scilicet in dracone latitans) in hac fovea, dum venerit, expecta! Os autem eius ligabis filo et annulo crucis habente signum desuper sigillabis, postea ad me sani et incolumes venietis et panem, quem vobis paravero, comedetis!" Descendit itaque Silvester cum duobus presbyteris in foveam per gradus CL duas laternas ferens, et ut fuerat iussum, omnia fecit. Et ascendens invenit duos magos, qui eos in foveam secuti fuerant, ut viderent, si vere usque ad draconem descenderent, ex draconis foetore paene mortuos, et eos secum adduxit incolumes et sanos. Qui statim cum multitudine infinita conversi sunt. Sicque Romanorum populus a duplici morte est liberatus, scilicet a cultura daemonis et veneno draconis. Ex hoc non habetur, quod draco supervivat usque ad diem iudicii, sed tantummodo, quod diabolus ille, qui erat et colebatur in dracone, in illa fovea expectet usque iudicium. Septimo habuit donum consummationis felicissimae, quia post plures annos tandem Silvester morti appropinquans clerum admonuit de tribus, ut scilicet inter se charitatem haberent, et ecclesias suas diligentius gubernarent, et gregem a luporum morsibus custodirent. Post hoc anno Domini CCCXX feliciter in Domino obdormivit et ad caelestem gloriam migravit. Rogemus ergo Dominum, ut eius meritis det nobis gratiam in praesenti et gloriam in futuro! Amen.
1 Tb 13,19
2 Cf. Sir 45,20
3 Ps 33,2
4 Iob 2,9
5 Cf. Hbr 13,14-15
6 Lc 2,28
7 Lc 1,46
8 Cf. Ecl 3,1-4
9 Cf. Ioh 6,39
10 Mt 22,37
11 Cf. Is 29,13
12 Mt 12,50
13 I Pt 2,21
14 II Tim 3,12
15 Hbr 12,6
16 Act 5,38-39
17 Lc 22,31-32
18 Mt 16,18
19 Dt 32,39