PH 075
Pelbartus: Pomerium de sanctis, Pars hiemalis
Sermo LXXV.]
De sancto Marco evangelista
Sermo cum legenda
Iustus quasi leo confidens absque terrore erit.1 Prover. XXVIII. et ad laudem huius festivitatis. (A)
Quamvis haec verba sint scripta generaliter de quocumque iusto, tamen praecipue possumus ea adaptare sancto Marco, tum quia ipse fuit iustus, immo sanctissimus Christi Iesu evangelista, tum quia ipse inter evangelistas figuratus est per leonem. Iuxta illud Ezech. I. Facies leonis a dextris ipsorum quattuor,2 ut patet per Grego. et Ecclesiam. Tum denique, quia proprietates animosi leonis in ipso optime reperiuntur, ut videlicet tantae perfectionis fuerit, quod sicut de leone scribitur Proverb. XXX. Leo, inquit, fortissimus bestiarum ad nullius pavebit occursum.3 Dicit enim Plinius, quod quando leonem venatores insequuntur, non latitat nec se abscondit, sed sedet in campis, ubi videri possit. Cum vero virgultum silvasque intraverit, acerrimo fertur cursu reputans turpitudinem absconsionem. Non enim se abscondit eo, quod timeat, sed quod non timeatur. Sic beatus Marcus de nullo peccato habet timere venatores, id est daemones, sed potius gloriosis virtutibus clarus manifestabitur in iudicio, ubi erit absque terrore sententiae cum aliis apostolis iudicantibus duodecim tribus Israel etc. Nimirum consimiliter David in psalmo prophetavit de iusto dicens: In memoria aeterna erit iustus, ab auditione mala, in maledictionis sententia in iudicio non timebit.4 In verbis itaque thematis beatus Marcus commendatur de tribus.
Primo de exemplari sanctimonia et leonis assimilatione.
Secundo de salutari confidentia, quia dicitur, quasi leo confidens absque terrore.
Tertio de speciali excellentia. Leo enim Graece, rex dicitur Latine. Et ideo in hoc, quod ipse figuratur in leone, dignitatis excellentia significatur. (B)
Circa primum de exemplaritate sanctitatis vel salutis in leone quaeritur, utrum electorum et salvandorum sanctitas convenienter per leonem significatur. Et ideo quaestionis est, quia ut Dionysius de divi. no. ca. VI. dicit, leo est animal animosum et superbum necnom saevissimum, quae cum perdiderit, neque leo erit, propter quod et diabolus per leonem convenienter significatur in Scriptura. I. Pe. ult. Sobrii estote, vigilate, quia adversarius vester diabolus tamquam leo rugiens circuit quaerens, quem devoret, cui resistite fortes in fide.5 Quomodo ergo in ipso sanctitas vel salutis status designatur, ut patet in themate et in figura beati Marci. Ezech. I. Ad haec respondet Greg. moral. li. V. dicens sic: Quia natura uniuscuiusque rei ex diversitate componitur, ideo in sacro eloquio per rem quamlibet diversa figurantur. Habet quippe leo virtutem, habet saevitiam, virtute ergo Deum et Christum, saevitia autem diabolum signat. Haec Gregorius. Unde sicut ipse Deus et Dominus noster Iesus per leonis virtutem significari valet, ita et electi Christi sancti significantur convenienter secundum eius proprietates. Advertendum autem, quod inter ceteras multas proprietates potissimae sunt septem leonis conditiones virtuosae secundum alphabetum, pro quibus nostrae salutis et sanctitatis regulae convenienter in leone significantur.
Prima proprietas ambulando rectum ordinem servare.
Secunda benignitatem hominibus et aliis prostratis exhibere.
Tertia cauda se percutere et vestigia venatoribus tegere.
Quarta docilem alterius exemplo et timidum se prohibere.
Quinta evigiles semper oculos et cor calidissimum habere.
Sexta febrilem suam infirmitatem recognoscere et sanitatem desiderare.
Septima genitos catulos mortuos rugitu triduano suscitare. (C)
Prima itaque proprietas leonis est ambulando rectum semper ordinem servare. Nam Aristoteles libro de animalibus et Plinius li. II. natur. dicunt, quod leo in ambulando vel eundo semper primo movet et proponit dextrum pedem sinistro, et pes sinister non pertransit dextrum. In hoc significatur prima regula salutis et sanctitatis, intentionem vicem rectam semper ad caelestia bona habere. Nam per dextrum caelestia bona et divinalia, per sinistrum autem temporalia significantur iuxta illud Bedae super Lu. ca. III. Ad sinistram sunt, qui vitae praesentis necessitate inserviunt, qui vero ea, quae ad spiritualem vitam pertinent, tractant, quasi dextra pars corporis Christi sunt, sicut scriptum est, scilicet Prover. III. Longitudo dierum in dextra eius et in sinistra eius divitiae et gloria.6 Haec Beda. Unde hanc regulam salutis, si volumus salvari, teneamus, quod scilicet spiritualia et caelestia temporalibus proponamus et praediligamus more boni leonis sancti Marci. Unde dis. XLVII. c. „Bonorum” Gregorius ait: Bonorum auctori inhaerere aliter non valemus, nisi cupiditatem terrenorum, quae omnium malorum radix est, a nobis abscindamus. Idem in homilia: Ille, inquit, ad caeleste convivium non accedit, quo vehementius temporalia quam superna diligit. Secunda proprietas est benignitatem exhibere, praecipue hominibus et prostratis quibusvis. Dicit enim Isidorus Ethim. li. XI. et concor. Plinius, quod leo homini non irascitur, nisi laesus, nec nisi fame magna occidit vel comedit, et maxime mulieres et parvulos non laedit, prostratis autem omnibus etiam canibus [ ] latrantibus contra eum, quod vidi ego oculis. Denique erga homines tanta tenetur benignitate, ut captivos obvios repatriare permittat et ab insecutoribus protegat, ut patet per Hieronymum de Malcho monacho. In hoc autem docetur secunda regula salutis et sanctitatis, ut scilicet proximos diligamus et misericordiam eisdem inimicis ac cunctis benignitatem exhibeamus. Mat. V. Beati misericordes, quia ipsi misericordiam consequentur.7 Tertia proprietas leonis est cauda se percutere et vestigia venatoribus cauda tegere. Nam Dioni. Gerar. An. c. V. et Isidorus ac Plinius ubi supra dicunt, et concor. philosophus et Ambrosius in Exameron: Leo, cum a venatoribus quaeritur, odorem eorum sentit, sua vestigia, dum fugatur, cauda tegit delendo, ut incessus eius occultetur et non inveniatur. Cauda etiam se percutit et flagellat, ut audacem reddat. In quo notatur, tartia regula salutis. Quid enim per caudam, quae est finalis pars corporis, intelligitur, nisi mortis et novissimorum consideratio, hanc pro regula salutis notat Scriptura, scilicet novissima considerare. Ecci. VII. Fili, memorare novissima tua et in aeternum non peccabis8 et Deut. XXXII. Utinam saperent et novissima providerent.9 Haec cauda est spiritualis, qua homo debet vestigia operum malorum occultare daemonibus, tamquam venatoribus delendo per veram paenitentiam. Ps. Beati quorum remissae sunt iniquitates et quorum tecta sunt peccata.10 Hac etiam cauda debet se homo spiritualiter percutere et castigare sollicitando in bono opere, quia dicente Gregorio: Valde se homo sollicitat in bono opere, qui saepe recogitat de extremo fine. Haec ille. (D)
Quarta proprietas est docilem alterius exemplo et timidum se prohibere. Nam secundum praescriptos doctores leonis ferocitas arte sedatur, ut se docilem et timidum exhibeat, quia leo timet quattuor haec, scilicet accensum ignem, strepitum rotarum et gallum, maxime album, timet etiam, quando videt verberari catulum, cuius exemplo se debet timere hominem, credit quem in canis coertione videt potentem, et in hoc significatur quarta regula salutis vicem summe timere peccata et hostium spiritualium pericula et dociles nos exhibere ad virtutes contrarias, quia sicut scribitur Apoc. paenul. Nil coinquinatum intrabit in illud,11 scilicet regnum caelorum. Debemus autem pertimescere spiritualiter ignem, scilicet male concupire, de quo Ps.: Supercecidit ignis et non viderunt solem,12 id est Christum. Item timere debemus strepitum rotarum, id est terribile Dei iudicium, ubi erit terribilis strepitus tubae et archangelorum citantium. Item gallum album, id est proprietates mundi, minus autem gallum nigrum, id est adversitates mundi, quia diabolus magis et plures decipit, per prospera quam per adversa, iuxta illud Ps. Cadent a latere tuo mille, sed decem milia a dextris,13 scilicet prosperitatis. Denique debemus timere catulum verberatum, id est diabolum ad tartarea tormenta iudicatum, quia scilicet si eis Deus non pepercit, sed in baratrum detrusit, quid nobis faciet, si in peccato perseveramus, ut scribitur II. Pe. II. ipse durius damnabit. Quinta proprietas est evigiles semper oculos et cor calidissimum habere, ut enim Amb. et alii supra dicunt. Leo etiam cum dormit, vigilat oculis, ne a scorpione vel serpente veneno exagitetur et occidatur, et cor gerit semper calidissimum et ideo est animal audacissimum. In quo significatur quinta regula salutis, scilicet ferventer Deum diligere et vigilare semper super nostram custodiam a peccatis. Matth. XXII. Diliges Dominum Deum tuum ex toto corde etc.14 et Marc. III. Omnibus dico, vigilate. Sexta leonis proprietas est febrilem suam infirmitatem recognoscere et sanitatem optare, quia secundum doctores praedictos leo, cum sit magnanimus, suam tamen infirmitatem certis horis rugiendo recognoscit et sic fateri non erubescit. Tantae enim calliditatis est, quod semper febres quartanas patitur, et cum nimis aegrotatur, simeam devorat et sanatur, ut dicit Ambrosius in Exameron. In quo notatur sexta regula salutis, vicem defectus nostros recognoscere, humiliter, quam confiteri, et remedia per paenitentiae et virtutum opera pleno desiderio quaerere. Bernardus: Initium salutis est recognitio sui ipsius. Item Augustinus super illud Matth: Non est opus valentibus medico, tangit unam regulam generalem dicens: Nemo adeo fit firmus, nisi qui se a se ipso sentit infirmum, quia omnis se humiliat [ ] etc. Septima proprietas est genitos catulos mortuos suscitare. Nam Raba. super Gen. ait, quod philosophi de catulo leonis scribunt, quod cum natus fuerit, tribus diebus et tribus noctibus dormit, tunc deinde patris rugitu excitatur. Haec ille. In quo notatur septima regula salutis, scilicet quod in hac vita, in qua media vita in morte sumus, non desistamus usque ad finem pro vita futura et gloria resurrectionis perseverare in clamore orationis ad Deum et adquisitionis gratiae et gloriae iuxta illud Salvatoris: Oportet semper orare et nunquam deficere. Lu. XVIII. Et iterum: Qui perseveraverit usque in finem, hic salvus erit.15 Mat. X. Ad propositum beatus Marcus haec omnia fideliter servavit, merito ergo leoni comparatus est. Sed et pro evangelico officio per leonem figuratur, ut dicemus infra articulo III. O ergo carissimi, imitemur ipsum in praedictis sanctitatis regulis observandis, ut cum eo regnare possimus in caelis. (E)
Circa secundum misterium de confidentia salutis obtinendae, scilicet in hora mortis et iudicii divini. Ex quo hodie celebratur letania maior, quam celebrari sanctus Gregorius papa Romae instituit primum propter pestem. Ut enim dicit Paulus historiographus: Romani propter peccata incontinentiae in quadrigesima et indignae communionis in pascha, peste inguinaria a Deo sunt percussi tam saeva, quod in V. a. in colloquiis, in mensa, vel in ludis subitanee morerentur multi. Et ad solam consuetam oscitationem vel sternutationem et pro tunc coeperunt cruce se signare et dicere: salus vel adiuvet Dominus, quod usque hodie solitum est. Contra ergo hanc pestem ordinavit beatus Gregorius processionem et letaniam, quae interpretatur rogatio vel supplicatio. Indeque in orbem translata est. Et dicitur maior letania, quae semper celebratur in die sancti Marci ad differentiam alterius letaniae minoris, scilicet quae fit ante ascensionem Domini, quam instituit Mamertus episcopus Viennae. Et celebrantur istae letaniae, ut Christiani mundati per confessionem et eucharistiam ad vomitum peccatorum non redeant, ne puniantur, sicut olim Romani morte subitanea, a qua timendum est. (F)
Huius ergo gratia quaestio pro hoc sermone occurrit. Qualiter homo possit habere fiduciam in iudicio mortis, ut scilicet qualiter cumque subitanee et improvise mortem incurrat, nihilominus de salute spes habeatur, et in confidentia secura de evasione damnationis aeternae in divino iudicio teneatur. Ad hoc respondetur secundum doctores, notare possumus septem praecipua remedia, quattuor essentialia, scilicet necessaria et infallibilia, tria accidentalia. Primum est accelerare contritionem quotidie, dum contingit peccare. Ecci. XXI. Fili, peccasti, ne adiicias iterum, sed de pristinis deprecare, ut tibi dimittantur, quasi a facie colubri fugae peccata scilicet celeriter. Hinc et Hiero. ad Rusticum monachum de pe. dist. III. §, quod autem per paenitentiam dicit sic. Septies in die cadit iustus et resurgit. Si cadit, quomodo iustus, si iustus, quomodo cadit. Sed iusti vocabulum non amittit, qui per paenitentiam semper resurgit. Et non solum septies, sed etiam septuagies septies delinquenti, si convertatur ad paenitentiam, peccata donantur. Haec ibi. Et sic patet primum. Secundum remedium cor requisitum est bonam voluntatem in cavendo a peccatis firmam assumere. Tertium est confitendi intentionem vel propositum habere. Unde ut docet cancellarius Parisiensis: Qui vult esse tutus a subitanea et improvisa morte, quolibet sero antequam dormiat istas tres propositiones in anima ex corde dicat. Prima. Misericordissime Dominus sic et sic peccavi contra Te, de quibus peccatis ex corde doleo, quod te amabilem patrem offendi. Secunda. Domine Deus, propono firmiter, quantum valeo cum tua gratia de cetero a talibus et ab omnibus mortalibus peccatis abstinere. Tertia. Intendo etiam confiteri, et paenitentiam acceptare, quando ex Ecclesiae et Dei mandato teneor ad ista. Quando enim praefata tria procedunt ex corde vero, tunc fiducia salutis habetur, etiam si statim homo ille moreretur. Ezech. XVIII. Quacumque hora ingemuerit peccator etc. Quartum est debite vivere, scilicet observando praecepta et crebro confitendo et a peccatis cavendo, quatenus semper paratus ad mortem inveniatur. Lu. XII. Estote parati, quia qua hora non putatis Filius hominis venit.16 Sap. IV. Iustus, si morte praeoccupatus fuerit, in refrigio erit. Hiero. in testamento. In veritate comperi et coram Deo fateor, quod nunquam est malus finis ei, qui semper bene vixit et ex centum milibus vix unus finem bonum habebit, qui male semper vixit. Quintum est eligere sanctos approbatos pro patrocinio et obsequio se exorare, scilicet quatenus suis meritis impetrent, ut non subito aut improvise, sed sacramentis munitus homo moriatur. Nam nostris temporibus reperimus multos sic facientes exauditos miraculose, qui etiam in peccatis vixerunt. Sed ex hoc non est tenendum, quod infallibiliter quis qualitercumque vivendo, si talia faciat, exaudiatur, ut bene moriatur, quoniam regula generalis est, quod qui male vivit, male finit. Tamen pie sperari potest exauditio ab eo, qui crebra ac spiritualia obsequia aliquibus privilegiatis sanctis porrigit etc. Contulit enim Deus specialibus sanctis specialia privilegia patrocinandi hominibus, sicut sancto Antonio contra ignis incendium, ut determinat sanctus Thomas in IV. di. XLV. Sic et pro mortis hora sanctis Iohanni, Sebastiano, Iacobo, Francisco, Catherinae, Dorotheae, Barbarae et pluribus talibus. Maxime autem Beatae Virgini Mariae, secundum quod Ecclesia canit: Maria, mater gratiae, mater misericordiae, tu nos ab hoste protege in hora mortis suscipe. Sextum est festum hodiernum feriare devote cum processione et ieiunio solito secundum aliquos. Nam ut patuit propter hanc mortem, scilicet subitaneam cavendam, instituta est haec letaniarum dies. Devote ergo hodie invoca omnes sanctos, ut te custodiant annuatim. Septimum est remedium glorioso titulo crucis Christi et signaculo munire, et hoc sero cum te ponis ad dormiendum, et mane cum surgis dicendo. Iesu Nazarene Iudeorum, miserere mei. Unde Vincentius in spec. hist. per IV. li. XXXII., quod Christus apparuit, scilicet Eadmundo Cantuariensi episcopo et inter alia dixit: quod quisquis hac scriptura, scilicet Iesus Nazarenus, se muniret singulis noctibus contra mortem subitaneam valebit. Ad idem discipulus in promptuario refert quandam peccatorem sic facientem a morte subitanea miraculose restitutum vitae, ut salvaretur etc. O ergo homo, adverte exempla sanctorum, praecipue beati Marci et disce sic vivere, ut non timeas in morte etc. (G)
Circa tertium principale de excellentia beati Marci sit pro conclusione, quod beatus Marcus comprobatur inter sanctos dignissimus, et hoc praecipue septem privilegiis ordine alphabeti. Primum dicitur assimilationis. Nam inter evangelistas voluit Spiritus Sanctus ipsum praefigurando assimilari leoni. Eze. I. Et hoc pro testimonio Domini nostri Iesu Christi, pro quo non quod de Christo Domino quattuor erant praecipua ab omnibus hominibus in mundo credenda, scilicet vera humanitas, vera deitas, vera passio et vera resurrectio, propter quod quattuor evangelistas habere voluit, ut quattuor evangelica instrumenta componerent. Et istis testibus quattuor omnes homines crederent, quibus vicem instrumentis et testibus certi redderemur de nostra salute, sed quia testimonium fertur aliquando de visu, aliquando de auditu. Ideo secundum Augustinum Christus voluit habere duos testes de visu, scilicet Mattheum et Iohannem, et duos de auditu, scilicet Lucam et Marcum. Unde testis de vera humanitate Christi fuit Mattheus, qui genealogiam Christi tenuit, et ideo in figura hominis significatur. Testis autem de divinitate Christi Iohannes fuit, et ideo in specie aquilae, quae solem limpide aspicit, figuratur. Testis vero de passione fuit Lucas expressius scribendo propterea in figura virtuti, qui Deo sacrificabatur, est figuratus. Denique testis de resurrectione fuit Marcus, qui de ea apertius agit. Nam et in die resurrectionis eius evangelium toti mundo recitatur, et ideo in leone figuratur, qui rugitu die tertio catulos suscitat, ut supra patuit. Secundum privilegium dicitur baptisationis, quia a summo pontifice Petro est baptisatus secundum Hieronymum. Legenda.
Cum enim esset levites genere et sacerdos, factus est Petri apostoli in baptismate filius atque in divino sermone discipulus et cum ipso usque Romam est perfectus tamquam filius patrem secutus. Hoc autem est magnae gloriae magis quam filium fore regis terreni, cum Petrus fuerit Christi vicarius. Tertium privilegium conscriptionis, scilicet evangelii. Nam anno Domini XL. rogatus a fratribus Romae scripsit evangelium Graeco sermone secundum Hieronymum, prout ab ore Petri praedicantis audierat a Christo per inspirationem acceperat, quod Petrus examinando approbavit. Vidensque Petrus Marcum constantem in fide ipsum aquilegiam destinavit, ubi verbum Dei praedicando innumerabilem multitudinem convertit ad Christum et episcopum illis Ermacoram ordinavit, qui fideliter regens ecclesiam tandem martirio est coronatus. Ibique Marcus scripsit illis idem evangelium in Latina lingua, quia primum in Graeca scriptum Romae reliquerat. Quartum privilegium dignificationis, quia multiplici dignitate refulsit. Primo patriarchali, quia beatus Petrus ipsum in Alexanriam misit et patriarcham illum praefecit secundum Hieronymum, ubi multos ad fidem convertit. Hanc autem dignitatem non ambivit, sed ex corde fugit et invitus oboedivit, unde pollicem sibi amputavit, ut sacerdotio reprobus haberetur, sed tamen dispositio Dei et Petri auctoritas praevaluit, qui secum dispensavit et praesidere coegit. Secundo fulsit dignitate prophetali. Mox enim ut Alexandriam est ingressus, subito sandalia eius rupta sunt et soluta, per quod spiritu prophetico praevidit et intellexit suum corpus passione crudeliter inibi lacerandum. Videns autem quendam vetera consuentem tradidit ea illi, qui cum repararet, sinistram manum graviter vulneravit et exclamavit dicens: unus Deus. Quo audito vir Dei spiritu prophetico ait: Vere prosperum fecit Deus iter meum, factoque luto ex sputo manum illius unxit et mox sanavit. Quod ille homo videns in domum suam introduxit. Cui Dominum Iesum Marcus evangelisavit et illum cum tota domo sua baptisavit. Cumque praevidisset proprium suum martirium antea iustum nomine Avianum episcopum ordinavit. Tertio fulsit dignitate evangelistae et quarto dignitate martirii, de quibus in sequentibus dicemus. Quintum privilegium evangelicae praedictionis, unde Hieronymus in quadam glossa super Marcum dicit sic: Marcus evangelista Dei electus et discipulus Petri seminat post Mattheum. Hoc ideo, quia abbraviavit evangelium Matthei conscribendum. Subdit: fremit ut leo, scilicet contra peccatores obstinatos, volat ut aquila, scilicet per contemplationem caelestium, discit ut homo, scilicet a Petro evangelicam sapientiam. Immolat ut sacerdos, Christum passum ostendendo et imitando usque ad mortis passionem. Irrigat ut flumen et florescit ut ager, scilicet fructificando, quia ut petrus Damianus dicit: Tantam ei gratiam Dominus apud Alexandriam praerogavit, ut omnes, qui tunc ad fidei rudimenta confugerent, mox ad continentiam ac totius monasticae perfectionis fastigium praevolarant. Sextum privilegium felicissimae coronationis. Assecutus est enim aureolam, scilicet virginitatis. Creditur enim virgo a Deo fore electus, unde et castimoniam docuit. Item praedicationis coronam, quia innumerabilem populum Aquilegiae et Alexandriae sua praedicatione convertit ad Christum Iesum. Denique martirii coronam. Nam dum in solennitate paschali missam Marcus celebraret, convenerunt contra illum infideles et fune in collo eius misso traxerunt per civitatem tam crudeliter, ut carnes eius laceratae fluerent in terra, et sanguine lapides rigarentur. Et tandem carcere recluditur, ubi consolatus est primo per angelum Dei apparentem et dicentem? Ecce nomen tuum in libro vitae scriptum est. Secundo per Dominum Iesum, qui illum visitavit et confortavit dicens: Pax tibi, Marce evangelista meus, ne timeas, quia ego tecum sum. Sequenti autem die, dum iterato huc illucque traheretur, dixit: In manus tuas, Domine, commendo spiritum meum, quo dicto spiritum reddidit et sic glorioso martirio consummavit etc. Septimum privilegium gratiosae suffragationis. Nam eius suffragiis obtinemus primo temporalia bona, quia legitur, quod cum totam Apuliam sterilitas invasisset, nec terram pluvia irrigaret, revelatum est, quod hoc ideo acciderit, quia beati marci festum non celebrant. Dum ergo promisissent se celebraturos et beatum Marcum invocassent, sterilitas abiit et abundantia magna cum pluvia congruenti advenit. Secundo obtinere valemus corporalia, quia legitur, quod miles quidam in proelio sic vulneratus in bracchio ut dependeret et praecidendum medici consulerent, ille beati Marci invocavit suffragia et manus continuo fuit pristinae sanitati restituta. Tertio spiritualia, quia dum quidam Saraceni, cum quibusdam Venetis naufragio periissent in mari, unus Saracenorum beatum Marcum invocavit promittens eius limina visitaturum et sacrum baptisma se suscepturum, si ei praeberet auxilium. Mox illi beatus Marcus splendidus apparuit, et de fluctibus eripiens in scapham collocavit, in qua quidam Veneti mercatores erant ab illo periculo naufragii salvati, qui Saracenus tandem, quod voverat, non implevit, cui denuo Marcus apparuit et increpavit. Ille ergo conpunctus Venetias, ubi iacet corpus beati Marci translatum, advenit et baptisma ibidem suscepit et Marcus est appellatus, qui in Christum perfecte credens in bonis operibus vitam finivit. Quarto obtinere valemus caelestia. Nam anno Domini millesimo ducentesimo quadragesimo primo apud Papiam in conventu fratrum praedicatorum frater Iulianus nomine iuvenis in extremis laborans exhilaratus facie coepit clamare: Date locum fratres, quia prae nimia laetitia statim anima extra corpus exiliet inter haec levi somno obdormiens, vidit beatum Marcum ad se venisse et iuxta lectulum stare. Et ecce vox ad eum: Quid hic agis, o Marce. Et ille: Ad istum morientem accessi, quia Deo eius ministerium est acceptum. Et iterum vox ad eum: Cur iter ceteros sanctos tu venisti praecipue. Respondit, quia specialem in me devotionem habuit et corpus meum devote visitavit. Et ecce quidam albati totam domum replent, intraverunt dicentes: Venimus, ut istius animam in conspectu Domini praesentemus. Mox ille frater evigilans: priori, qui viderat, recitavit, et cum multo gaudio feliciter in Domino obdormivit. O ergo carissimi, invocemus beatum Marcum, veneremur et eius suffragia imploremus, ut detur nobis eius meritis gratia et mors salubris ac gloria caelestis. Amen.
1 Prv 28,1
2 Ez 1,10
3 Prv 30,30
4 Ps 111,7
5 I. Pt 5,8-9
6 Prv 3,16
7 Mt 5,7
8 Sir 7,40
9 Dt 32,29
10 Ps 31,1
11 Cf. Apc 21,27
12 Ps 57,9
13 Ps 90,7
14 Mt 22,37
15 Mt 10,22
16 Lc 12,40